PTAKI


CECHY PTAKÓW

Na œwiecie żyje około 9 tysięcy gatunków ptaków. Występujš w bardzo różnych siedliskach, od pustyń po polarne lodowce. Sš stałocieplne i poza nietoperzami sš jedynymi kręgowcami, które potrafiš latać. Majš dzioby pozbawione zębów, a ich ciało okryte jest piórami. Składajš jaja w twardej skorupie.

========== TOKI

By mieć potomstwo, samiec musi przywabić samicę i jš zapłodnić. Służš temu rytualne zaloty, które samiec odbywa przed partnerkš. Obejmujš one œpiew, specyficzne ruchy lub prezentację barwnych piór. Rytuał udowadnia samicy, że samiec jest zdrowy i należy do właœciwego gatunku. Jeœli jego popisy zrobiš na samicy odpowiednie wrażenie, dochodzi do zapłodnienia i samica składa jaja.


========== LOT

Większoœć ptaków jest dobrze przystosowana do lotu, ma opływowe ciało i opierzone skrzydła. Uderzajšc skrzydłami ptak popycha powietrze w dół, dzięki czemu odpycha sam siebie w górę. Ruch skrzydeł jest również pchnięciem do tyłu, dzięki czemu ptak porusza się do przodu. Ptaki mogš utrzymywać się w powietrzu nie poruszajšc skrzydłami, gdyż powietrze przepływajšc nad i pod skrzydłami wytwarza siłę noœnš skierowanš ku górze.


========== PIÓRA

Pióro składa się z tysięcy cienkich promyków. Większoœć ptaków wytwarza najmniej trzy typy piór. Pióra puchowe zatrzymujš ciepło, działajš izolujšco. Pióra konturowe nadajš ciału opływowy kształt. Lotki sš duże i mocne, zapewniajš odpowiedniš siłę noœnš podczas lotu.


========== GNIAZDA

Niektóre ptaki składajš jaja bezpoœrednio na nagim podłożu, ale większoœć chroni je budujšc gniazda. Ptaki budujš je z wielu różnych materiałów. Instynktownie wiedzš, jak konstruować gniazdo i gdzie je umieœcić. U większoœci gatunków w budowę zaangażowany jest i samiec, i samica.


========== JAJA

W odróżnieniu od miękkich jaj gadów, jaja ptaków majš twardš skorupę. Ma ona drobne pory, przez co tlen przenika do wnętrza jaja. Niektóre ptaki, jak nurzyki składajš w sezonie rozrodczym tylko jedno jajo. Inne jak sikory, składajš więcej jaj i często wywodzš dwa lęgi w cišgu sezonu.


========== MIGRACJE

Wiele ptaków spędza zimę daleko od swoich miejsc lęgowych. Migracje sš wymuszone przez zmiany dostępnoœci pokarmu. Aby trafić do celu, ptaki kierujš się znakami na lšdzie, np. linii brzegów; wiele gatunków używa jako kompasu Słońca i gwiazd, a także pola magnetycznego Ziemi.

ENCYKLOPEDIA PTAKÓW
OPIMUS Pascal Multimedia SA


KURA JEDWABISTA

Nienormalnš budowš piór odznacza się kura jedwabista, której pióra, przypominajšce puch, majš cienkie stosiny. Rasa ta powstała we wschodniej Azji i występuje głównie w białej odmianie. Ponieważ kury te dobrze wysiaduj jaja, często daje im się do wysiadywania bażantów, ozdobnych kaczek i innych wrażliwych ptaków.



dr Jan Hanzak
WIELKI ATLAS PTAKÓW
Państwowe Wydawnictwa Rolnicze i Leœne, WWA 1974


KONDOR WIELKI
Vultur gryphus

Największym przedstawicielem kondorów jest kondor wielki, osišgajšcy rozpiętoœć skrzydeł do 3,6m i ciężar 11kg, a żywišcy się wyłšcznie padlinš. Zamieszkuje on Andy do wysokoœci 5000m n.p.m. Od jego czarnego upierzenia odbija biała kryza na szyi. W przeciwieństwie do wszystkich innych gatunków tej rodziny samiec kondora jest większy od samicy.



dr Jan Hanzak
WIELKI ATLAS PTAKÓW
Państwowe Wydawnictwa Rolnicze i Leœne, WWA 1974


PUCHACZ WIRGIŃSKI
Bubo virginianus

Występuje w Ameryce Północnej, jego długoœć osišga 90cm. Wierzch jego upierzenia jest czarny z brunatnym cętkowaniem i szerokim pršżkowaniem. Twarz obrzeżona jest czarno. Występuje na Alasce i w północnej Kanadzie, aż do cieœniny Magellana. Nie ma go na wyspach Morza Karaibskiego. Puchacz wirgiński występuje najchętniej na obszarach skalistych. Gniazda zakłada na występach skalnych lub w szczelinach. Samica składa jaja na gołej ziemi. O pożywienie troszczy się samiec. W pobliżu gniazda puchacza często można znaleŸć zapasy pożywienia. Również ten gatunek jest aktywny przede wszystkim o zmroku.


BLASZKODZIOBE

Kaczki, gęsi i łabędzie łatwo odróżnić od innych ptaków. Prawie wszystkie majš spłaszczone dzioby, krótkie nogi i opatrzone błonami pławnymi stopy. Większoœć z nich dobrze lata. Ptaki te spędzajš dużo czasu na wodzie lub w jej pobliżu.


========== UPIERZENIE

Upierzenia samców i samic ptaków często jest wyraŸnie inne. Różnica jest w sezonie lęgowym bardzo dobrze widoczna, np. u kaczki mandarynki. Dzięki jaskrawemu ubarwieniu samiec zwraca na siebie uwagę samicy. Barwy ochronne samicy zapewniajš jej bezpieczeństwo gdy samiec wysiaduje jaja.


========== ŻEROWANIE

Kaczki majš różne sposoby żerowania. Dzięki temu kilka gatunków może ze sobš współistnieć nie konkurujšc o pokarm. Kaczki pływajšce zbierajš pożywienie z powierzchni wody, często zanurzajšc się "stajšc na głowie". Kaczki nurkujšce zdobywajš pokarm głębiej, nurkujšc pod wodš.


========== FAKTY

BERNIKLA HAWAJSKA była już zagrożona wyginięciem, ale została uratowana dzięki odpowiedniej ochronie. Niegdyœ liczny na Hawajach gatunek, stał się rzadki na skutek polowań i konkurencji gatunków wprowadzonych przez człowieka - w 1952 roku pozostało tylko około 30 osobników. Aby uratować gatunek, gęsi chwytano i rozmnażano w niewoli, a młode wypuszczano na wolnoœć. Teraz na wyspach żyjš setki tych ptaków.


========== PRZEDSTAWICIELE

Ptaki blaszkodziobe występujš na całym œwiecie. Większoœć ze 155 gatunków jest zwišzana ze œródlšdem, ale żyje na wybrzeżach.

  • EDREDON (Somateria mollssima)
  • KAROLINKA (Aix sponsa)
  • ŁABĽD CZARNODZIOBY (Cygnus columbianus)
  • Gʌ ŒNIEŻYCA (Anser caerulescens)

    ENCYKLOPEDIA PTAKÓW
    OPIMUS Pascal Multimedia SA


    PAPUGI

    Większoœć papug jest jaskrawo ubarwiona, wszystkie majš potężne, zakrzywione dzioby. Ich stopy zaopatrzone sš w dwa palce skierowane do przodu i dwa do tyłu, co zapewnia mocny chwyt. Często żyjš w hałaœliwych stadach. Sš długowieczne, niektóre dożywajš 50 lat.


    ========== ŻEROWANIE

    Papugi odżywiaj się niemal wyŁ cznie pokarmem roœlinnym. Większoœć gatunków je orzechy lub inne owoce, niektÓre żywi się nektarem, zaœ jeden gatunek porostami i grzybami. Język papug pijšcych nektar ma "pierzaste" krawędzie, działajšce jak gšbka.


    ========== FAKTY

    KAKAPO z Nowej Zelandii jest jedynš na œwiecie papugš nielotnš. Żyje w lasach, żeruje nocš na ziemi. ZWISŁOGŁÓWKI, z południowo - wschodniej Azji, œpiš i odpoczywajš wiszšc głowami w dół. Największymi papugami na œwiecie sš ary z Ameryki Œrodkowej i Południowej. Osišgajš one długoœć do 90 cm.


    ========== PRZEDSTAWICIELE

    Na œwiecie żyje ponad 300 gatunków papug. Występujš głównie w regionach ciepłych, sš częstsze na półkuli południowej.

  • PAPUŻKA FALISTA (Melopsittacus undatus)
  • KAKADU RÓŻOWA (Eolophus roseicapillus)
  • PAPUGA CZERWONOSKRZYDƒA (Aprosmictus erythropterus)
  • AMAZONKA ŻÓŁTOGŁOWA (Amazona ochrocephala)
  • ARA ŻÓŁTOSKRZYDŁA (Ara macao)

    ENCYKLOPEDIA PTAKÓW
    OPIMUS Pascal Multimedia SA


    KUKUŁKI

    Większoœć kukułek żyje w lasach tropikalnej i umiarkowanej strefy klimatycznej. Mniej więcej 2/3 gatunków z tej rodziny - w tym wszystkie północno-amerykańskie - budujš gniazda i zajmujš się młodymi. Pozostałe to pasożyty. Składaj jaja w gniazdach ptaków innych gatunków, wykorzystujšc je do opieki nad swoim potomstwem.

    KUKUŁKI PASOŻYTNICZE

    Samica euroazjatyckiej kukułki wykorzystuje małe ptaki œpiewajšce jako przybranych rodziców dla swojego potomstwa. Gdy znajdzie odpowiednie gniazdo, usuwa z niego jedno jajo, a na jego miejsce składa własne. Pisklę kukułcze wykluwa się jako pierwsze i niezwłocznie wyrzuca z gniazda pozostałe jaja.


    ========== FAKTY

    Kukułki, które sš pasożytami lęgowymi, nie znajš swoich prawdziwych rodziców. PóŸnym latem młode kukułki migrujš samodzielnie na odległoœć kilku tysięcy kilometrów. Wiedzš instynktownie, kiedy rozpoczšć tę podróż i kiedy jš zakończyć.


    ========== PRZEDSTAWICIELE

    Do rodziny kukułek należy około 130 gatunków. Można je spotkać w lasach niemal na całym œwiecie. Hoacyn, daleki krewny kukułki, żyje w Ameryce Południowej.
    KUKAWKA SROKATA (Geococcyx californianus)
    HOACYN (Opisthocomus hoazin)

    ENCYKLOPEDIA PTAKÓW
    OPIMUS Pascal Multimedia SA


    CZAPLE I ŻURAWIE

    Czaple i żurawie należš do dwóch odrębnych rzędów ptaków, choć wyglšdajš doœć podobnie. Większoœć z nich ma długi dziób i szyję, a także smukłe nogi. Żurawie poszukujš pożywienia na ziemi, natomiast czaple brodzš po wodzie i polujš na ryby i inne zwierzęta wodne.


    ========== DZIOBY

    Większoœć czapli i żurawi ma długi, ostro zakończony dziób, który jest idealnym narzędziem do zabijania ryb lub chwytania małych zwierzšt. Dziób spokrewnionego z czaplš flaminga działa jak sito. Ptak ten żeruje zanurzajšc go w wodzie i odcedzajšc pokarm.


    ========== GNIAZDOWANIE

    Bociany i flamingi sš kuzynami czapli. Majš one ciekawe zwyczaje lęgowe. Bocian biały buduje gniazdo z patyków, często na platformie na szczycie dachu. Flamingi żyjš na bagnach, gdzie jedynym budulcem jest błoto. Budujš z niego specjalne kopce, na szczycie których składajš jedno jajo. W ogromnym upale parujšca z błota woda chłodzi jajo.


    PRZEDSTAWICIELE:
    Na œwiecie żyje około 110 gatunków czapli, flamingów i bocianów oraz 200 gatunków żurawi i spokrewnionych z nimi chruœcieli. Największš czaplš na œwiecie jest czapla olbrzymia z Afryki. Ma ona prawie 1,5 metra wysokoœci. Największymi żurawiami sš rzadkie żurawie mandżurskie i żurawie indyjskie. Długoœć ich ciała wynosi 1,5 metra. W Japonii czaple zielonawe łowi ryby rzucajšc przynętę do wody. Może niš być cokolwiek, np. mały patyczek czy martwy owad.
    PRZEDSTAWICIELE:

  • KOKOSZKA WODNA (Gallinula chloropus)
  • CZERWONIAK (Phoenicopterus ruber)
  • MARABUT AFRYKAŃSKI (Leptoptilos crumeniferus)
  • CZAPLA MODRA (Ardea herodias)
  • CZAPLA ŒNIEŻNA (Egretta thula)

    ENCYKLOPEDIA PTAKÓW
    OPIMUS Pascal Multimedia SA


    ŁABĽD NIEMY
    CYGNUS OLOR
    MUTE SWAN

    Rzšd: Blaszkodziobe - Answeriformes
    Rodzina: Kaczkowate - Anatidae

    Występuje w Europie i Azji. Zasiedla większe zbiorniki wód stojšcych o dobrze rozwiniętej roœlinnoœci wynurzonej, łšcznie z zatokami morskimi. Żywi się roœlinami wodnymi, przez co chroniš wody od zbytniego zarastania. GnieŸdzi się na wyspach lub stertach wyschniętych trzcin w miejscu trudno dostępnym, w pobliżu wody. Składa od 5-10 zielonkawo oliwkowych jaj. Wysiaduje tylko samica przez 35 dni. Samiec czuwa w pobliżu, bronišc gniazda.

    Na podstawie materiałów z OLIWSKIEGO ZOO


    Gʌ GARBONOSA
    ANSWER CYGNOIDES
    SWAN GOOSE

    Rzšd: - Blaszkodziobe - Anseriformes
    Rodzina: Kaczkowate - Anatidae

    Występuje na zachodzie Kazachstanu, południu Syberii. Zamieszkuje rzeki i jeziora rozległych stepów i basostepów. Gniazduje na ziemi. Składa od 4 do 6 żółtawych jaj. Pokarm stanowi zielone częœci roœlin, ziarna.

    Na podstawie materiałów z OLIWSKIEGO ZOO


    PELIKAN BABA
    PELECANUS ONOCROTALUS
    EASTER WHITE PELICAN

    Rzšd: Pele caniformes
    Rodzina: Pelecanidae

    Występuje w Afryce, na bliskim i œrodkowym Wschodzie, nad Morzem Kaspijskim i Arabskim. Zamieszkuje wielkie jeziora z wysepkami, delty wielkich rzek, zalewy morskie. Pokarm stanowi ryby. Gniazduje gromadnie. W zniesieniu 1-2 jaja. W wysiadywaniu, które trwa 30 dni, biorš udział oboje rodzice, razem też opiekujš się potomstwem.

    Na podstawie materiałów z OLIWSKIEGO ZOO


    KRZYŻÓWKA
    ANAS PLATYRHYNCHOS.
    MALLARD DUCK

    Rzšd: Blaszkodziobe - Anseriformes
    Rodzina: Kaczkowate - Anatidae

    Występuje w Europie, Ameryce Płn., u wybrzeży Grenlandii. Zamieszkuje brzegi wód, bagniska, podmokłe łški, brzegi rowów. Pokarm stanowiš pędy roœlin wodnych, rzęsa wodna, nasiona traw pszenicy, żołędzie, rozwielitki, larwy komarów, małże, żaby, œlimaki, ikra ryb.

    Na podstawie materiałów z OLIWSKIEGO ZOO


    BERNIKLA KANADYJSKA
    BRANTA CANADENSIS
    CANADA GOOSE

    Rzšd: Blaszkodziobe - Amseriformes
    Rodzina: Kaczkowate - Anatidae

    Występuje w Ameryce Północnej, osiedlona między innymi w Wielkiej Brytanii, Nowej Zelandii. Pokarm stanowi pędy traw rosnšcych na wybrzeżu, trawa morska, zooplankton, okruchy skorup mięczaków, obficie połyka ziarna piasku. Gniazduje w małych koloniach na wyspach lub nadmorskim brzegu.

    Na podstawie materiałów z OLIWSKIEGO ZOO



    Nowy gatunek

    Po raz pierwszy w oliwskim zoo PUCHACZ WIRGIJSKI z Yorkshire Dales Falconry and Conservation Center.

    Na podstawie materiałów z OLIWSKIEGO ZOO


    PELIKAN BABA
    PELECANUS ONOCROTALUS

    Aż 13 litrów wody mieœci się w torbie pelikana! Pelikan baba przybywa w końcu kwietnia do Europy południowej na gniazdowanie, po czym w paŸdzierniku odlatuje z powrotem do Afryki.

    Na podstawie materiałów z OLIWSKIEGO ZOO


    NANDU PAMPASOWY
    RHEA AMERICAN

    Rzšd: Nandu - Rheiformes
    AREAŁ: Ameryka Płd. od Pn - wsch. Brazylii przez całš Argentynę aż do Rio Negro.

    BIOTOP: stepy, pampa.

    GNIAZDO: w zagłębieniu, na ziemi jaja: około 20, owalne wielokrotnie większe od kurzego.

    ŻYWIENIE: w okolicach pory deszczowej: koniczyna, owady poza tym owoce mirtu, różne nasiona, zielone częœci roœlin oraz roœliny uprawne na gnieŸdzie, siedzi wyłšcznie samiec i on wodzi młode.

    Na podstawie materiałów z OLIWSKIEGO ZOO


    PTAKI BIEGAJĽCE

    Ptaki sš symbolem zdolnoœci lotu, jednak wiele gatunków równie sprawnie porusza się chodzšc, skaczšc lub biegajšc. Szczególnie ptaki odkrytych przestrzeni - pustyń, terenów trawiastych - sš wyspecjalizowanymi biegaczami; wiele z nich słabo albo rzadko lata, a niektóre stały się nielotami. Majšc kończyny przednie przekształcone w skrzydła, ptaki sš zwierzętami dwunożnymi, które chodzš, biegajš, skaczš, pływajš lub nurkujš. Dzięki temu mogły zasiedlić wiele œrodowisk i prowadzić różnorodny tryb życia.

    Ich zdolnoœć do lotu umożliwiła im skolonizowanie rozmaitych terenów i dzięki temu obecnie ptaki spotkać można na œwiecie. Przedstawiciele wielu gatunków ptaków terenów otwartych, pomimo że nie utracili zdolnoœci lotu, rzadko wzbijajš się w powietrze i przemieszczajš się głównie "na piechotę". Częœciej biegajš niż latajš. Przykładami mogš być przepiórki, dropie, bażanty i inne kuraki, a także kukawka. Ptaki siewkowate równie sprawnie chodzš po ziemi, jak latajš. Piaskowce biegajš wzdłuż brzegów morza i zbierajš drobne skorupiaki. Żyjšce na drzewach ptaki majš krótkie nogi, dzięki temu ich œrodek ciężkoœci leży nisko; i ułatwia to utrzymanie równowagi na poziomych, chwiejnych gałšzkach. Wiele gatunków ptaków naziemnych posiada długie nogi; u nich œrodek ciężkoœci nie musi być przesunięty w dół, a ważniejszš sprawš jest długoœć kroku i moc nóg, które muszš być na tyle silne, aby ptak mógł wytrwale biegać i skakać. Ptaki poruszajš się po ziemi na trzy główne sposoby - chodzšc i biegajšc, poruszajš nogami naprzemiennie, a skaczšc - razem.

    W czasie chodu sš okresy, kiedy obie stopy dotykajš razem ziemi. W biegu natomiast sš momenty, kiedy obie stopy nie dotykajš ziemi. Tak jak i my, ptaki, w zależnoœci od potrzeby, potrafiš chodzić lub biegać.

    SPOSOBY CHODZENIA

    Większoœć gatunków ptaków wróblowatych (Passerines) to małe ptaki nadrzewne, które skaczš z gałęzi na gałšŸ - jest to najszybszy sposób przemieszczania się na drzewie. Większoœć innych gatunków chodzi lub biega, a niektóre na ziemi poruszajš się skokami. Sroka, kiedy chce poruszać się wolno, chodzi, a kiedy chce przemieszczać się szybciej - skacze. Sępy, co jest charakterystycznš cechš dla wszystkich gatunków tych ptaków, kiedy poruszajš się po ziemi skaczš z nogi na nogę, co wyglšda raczej doœć dziwacznie. Niektóre gatunki, na przykład kos i inne drozdy, czasami skaczš, a czasami biegajš.

    Większoœć gatunków ptaków pływajšcych bardzo niezdarnie porusza się po lšdzie - wystarczy popatrzeć na kaczki lub perkozy, które powłóczš niezgrabnie swymi umieszczonymi z tyłu ciała kończynami - jak chruœciele (do których zaliczajš się na przykład kurka wodna i łyska) sš tutaj wyjštkiem, gdyż dobrze chodzš i pływajš. Ptaki biegajšce zwykle majš długie silne nogi i krótkie palce. U niektórych gatunków liczba palców jest zredukowana z czterech do trzech. Struœ afrykański – najbardziej wyspecjalizowany w bieganiu gatunek ze wszystkich ptaków – ma tylko dwa palce.

    STRUŒ AFRYKAŃSKI

    Struœ afrykański jest największym i najwyższym gatunkiem ptaka. Tak jak jego kilku najbliższych krewnych - emu, kazuar, nandu i kiwi jest przystosowanych do chodzenia i biegania, jest też całkowicie pozbawiony zdolnoœci do lotu. Struœ afrykański występuje w różnych częœciach Afryki, na obszarze od południowego Maroka i Etiopii po Afrykę Południowš, jednak wiele lokalnych populacji zmniejszyło swš liczebnoœć w tym stuleciu. Spotyka się go na płaskich, suchych, otwartych półpustyniach i na sawannie.

    Jako zwierzę przystosowane do biegania struœ afrykański ma długie, silne nogi opatrzone dwoma palcami, które tworzš strukturę przypominajšcš wyglšdem racice antylop lub innych szybko biegajšcych ssaków. Taka budowa kończyn jest udogodnieniem w czasie szybkiego biegu, gdyż zmniejsza powierzchnię kontaktu z podłożem, a co za tym idzie tarcie. Jeden palec, opatrzony płaskim pazurem, jest o wiele większy i dŸwiga większoœć masy ciała zwierzęcia. Elastycznoœć œcięgien nóg ułatwia strusiowi oszczędzanie energii na takiej samej zasadzie, jak w przypadku gumowej piłki odbijajšcej się od podłoża.

    Struœ afrykański posiada o wiele bardziej rozbudowane mięœnie nóg niż ptaki latajšce, dzięki czemu potrafi biegać nawet szybciej niż większoœć antylop. Wszystkie gatunki strusi biegajš szybko i z gracjš sš też bardzo wytrzymałe. Efektywniej wykorzystujš one tlen w porównaniu z ptakami takimi jak np. pingwiny i gęsi, które sš niezgrabnymi piechurami, zużywajšcymi tlen trzy razy szybciej niż strusie. Większoœć ptaków biegajšcych pobiera tlen mniej więcej w tym samym tempie, co ssak o podobnej masie ciała poruszajšcy się z podobnš prędkoœciš.

    Eksperymenty przeprowadzone na strusiach "chodzšcych" na taœmach przenoœnikowych wykazały, że zużywajš one tlen w tym samym tempie co kucyk o podobnej masie ciała. Struœ afrykański może biec z prędkoœciš około 48 km/godz przez 20 minut, nie męczšc się i potrafi chodzić godzinami równym tempem, wykonujšc 80 kroków na minutę. Tylko wytrzymały ptak może skutecznie unikać drapieżników, takich jak lamparty i hieny. Uważa się, że struœ afrykański potrafi w biegu osišgać prędkoœć 96 km/godz.; na pewno, kiedy przyspiesza uciekajšc przed niebezpieczeństwem osišga prędkoœć 72 km/godz. Często w czasie ucieczki robi uniki, odbiegajšc nagle na boki, co jeszcze bardziej utrudnia drapieżnikowi schwytanie go. W parku Masai Mara w Kenii zmierzono prędkoœć pewnego biegajšcego strusia, która wynosiła 60 km/godz. Struœ ten biegajšc z tš prędkoœciš wygrałby niejednš końskš gonitwę. Nawet miesięczne pisklęta strusia potrafiš biec z prędkoœciš 50 km/godz.

    Dorosły struœ wykorzystuje swoje potężne nogi nie tylko do biegania, ale także wydrapuje nimi zagłębienie na gniazdo. Używa ich bronišc się przed drapieżnikami oraz w walkach z rywalami, w czasie, których mocno kopie przeciwnika swym długim, silnym palcem.

    Strusie afrykańskie o wiele szybciej wykrywajš zbliżajšce się niebezpieczeństwo niż większoœć ssaków, żerujšcych na sawannie. Zaniepokojone zachowujš się niespokojnie i tak dajš znać innym zwierzętom, na przykład żerujšcym antylopom o obecnoœci drapieżników. W ten sposób spełniajš funkcję wartowników w mieszanych stadach zwierzšt sawanny.

    WAŻNIEJSZE FAKTY


    Przedstawionymi ptakami sš:

    Struœ afrykański
    STRUTHIO CAMELUS

    Wysokoœć: do 2,7 m.
    Masa: do 156 kg.



    NANDU

    istniejš dwa gatunki nandu:

  • Nandu duże (RHEA AMERICANA)
  • Nandu plamiaste (PTEROCNEMIA PENNATA)

    Wysokoœć: do 1,5 metra
    Masa : do 50 kg (nandu szare)


    EMU

    DROMAIUS NOVAEHOLLANDIAE
    Wysokoœć: do 1,8 metra
    Masa : do 55 kg



    KAZUARY

    Istniejš trzy gatunki kazuarów:

  • Kazuar strzępiasty (CASUARIUS UNAPPENDICULATUS)
  • Kazuar hełmiasty (CASUARIUS CASUARIUS)
  • Kazuar mały (CASUARIUS BENNETTI)

    Wysokoœć : do 1,8 metra
    Masa : do 68 kg.

    NIELOTY (KIWI)
    Istniej trzy gatunki nielotów:

  • nielot nakrapiany (APTERYX HAASSSTII)
  • nielot mały (APTERYX OWENII)
  • nielot brunatny (APTERYX AUSTRALIS)
    Wysokoœć: do 35 cm
    Masa: do 2,2 kg

    KUKAWKA
    GEOCCOCCYX CALIFORNIANUS
    Długoœć: do 40 cm plus 20 cm ogon
    Masa: 190-270 g


    Na podstawie materiałów ze ŒWIATA WIEDZY




    Opracowała:
    Maria Jakubczak
    uczennica klasy VIIIa Samorzšdowej Szkoły Podstawowej nr 34 w Gdyni
    Maj 1999
    zoo@zoo.gd.pl
    Webmaster