Autorką tekstu jest Iwona Standura.
Eksperyment został przeprowadzony na dwóch myszkach laboratoryjnych. Eksperyment był przeprowadzany w gabinecie biologicznym - dla badanych zwierząt były to naturalne warunki w jakich przebywały od urodzenia. Myszy nie były głodzone - dostawały jeść raz dziennie o tej samej porze dnia (ok 20.00). Doświadczenie nr 1 polegało na pomiarze czasu w jakim jedna mysz dojdzie do pokarmu umieszczonego na drugim końcu labityntu - celu (rys. 1). W doświadczeniu nr 2 mierzyłyśmy czas w jakim obie myszy dojdą do celu. Po pięciu dniach zmieniłyśmy miejsce pokarmu.
rys.1
PIERWSZE PIĘĆ DNI:
Za każdą próbą robiliśmy po trzy próby i notowaliśmy średni czas przejścia myszy do pokarmu. W ciągu 12 minut myszy dotarły do pokarmu, a jedna mysz dotarła w czasie 10 minut. Eksperyment powtórzono następnego dnia - myszy dotarły do celu w ciągu 10 minut i 39 sekund, a jedna mysz w czsie 9 minut i 30 sekund. Eksperyment powtórzono pięciokrotnie w odstępach jednodniowych. Czas dotarcia do pokarmu przedstawiają tabele nr 1 (jednej myszy) i nr 2 (dwóch myszy) .
| |
|
| |
|
| |
|
| |
|
| |
|
| |
tab. 1
| |
|
| |
|
| |
|
| |
|
| |
|
| |
tab. 2
Wnioski:
Rezultaty przedstawione w powyższej tabela dowodzą iż myszy nauczyły sie szybkiej drogi do pokarmu. Za każdą próbą czas przejścia tej drogi był coraz krótszy - myszy popełniały coraz mnie błędów w czasie przejścia przez labirynt.
| |
|
| |
|
| |
|
| |
|
| |
|
| |
tab. 3
| |
|
| |
|
| |
|
| |
|
| |
|
| |
tab. 4
WNIOSKI:
- Na podstawie danych zgromadzonych w powyższych tabelach eksperymentu wnioskuję, że myszy nauczyły się pokonywać drogę do pokarmu tak, by była najkrótsza i najprostsza - zapamiętały ją, jednak z czasem nauczyły sie nowej drogi. Bodźcem do nauki był pokarm, który stanowił nagrodę dla myszy.
- Jedna mysz szybciej się uczyła niż dwie myszy. Z powyższych tabeli możemy wywnioskować, że gdy są razem dwa lub więcej osobników to się rozpraszają wzajemnie i dlatego czasy obu myszy są dłuższe niż myszy, która biegła sama.